Jak skutecznie rzucić palenie ebook poradnik pdf

Palenie papierosów to niewinna przyjemność! Tak oto dochodzimy już bezpośrednio do problemów związanych z paleniem papierosów. Można się zgodzić z tezą, że jest to drobna przyjemność powszechnie dostępna. Pozostaje sprawą nieco bardziej dyskusyjną, na ile cierpi na tym zdrowie. 

Czy przytoczone we wspomnianym na wstępie artykule przykłady ludzi palących, którzy dożywali późnego wieku wystarczą, by całkowicie rozgrzeszyć palaczy?

Obawiam się, że jednak nie. To, iż niektórzy ludzie mają na tyle silny układ odpornościowy nie świadczy jeszcze o tym, że każdy może palić bezkarnie i nie odbije się to na jego zdrowiu. Możemy nawet postawić pod znakiem zapytania wyniki badań wskazujących na jednoznaczny związek palenia z chorobami płuc czy nowotworami. 

Jednak związki te są na tyle widoczne, że jednak wolałbym ich nie lekceważyć. Każdy przykład długowiecznego palacza przeważają setki przedwcześnie zmarłych na raka płuc.

Argument niewinnej przyjemności, przemówiłby do mnie, gdyby palacz ograniczył się do wypalenia jednego czy dwóch papierosów na dzień. 

To samo mogę stwierdzić o alkoholu i kawie. Dwie kawy dziennie, czy jakiś drink raz na kilka dni, to faktycznie niewinna przyjemność i trzeba być fanatykiem, bo coś takiego potępiać.

Jednak nikomu przecież nie chodzi o dwa papierosy na dzień. My mówimy o ludziach, którzy swoje dzienne zużycie liczą na paczki. Czy to jeszcze przyjemność czy psychiczny przymus? 

Czy przymus można jeszcze uważać za przyjemność? W moim odczuciu nie! Zwykle człowiek nie odczuwa przyjemności, gdy jest do czegoś zmuszany. Więc dlaczego bronić przymusu wewnętrznego?

Granice fanatyzmu, rozsądku i przyjemności

To rozróżnienie między nałogiem, a przyjemnością jest tu najważniejsze. Człowiek mądry i dojrzały może czasem napić się alkoholu w gronie przyjaciół, czy nawet w domu siedząc wygodnie na fotelu. Tylko idiota i alkoholik wsiądzie później do samochodu lub będzie pił tyle, że straci kontrolę nad sobą. Trzeba być fanatykiem, by potępiać pierwszą postawę, ale trzeba też być fanatykiem, by w imię wolności picia bronić drugiej.

Poradnik do pobrania PDF:

Nie będzie chyba nadużyciem, gdy tę samą miarę przyłożymy do palenia papierosów. Być może dałoby to możliwość rozwiązania polubownego kwestii palenia w miejscach publicznych. Może nawet bez ostrych regulacji prawnych. Tylko nie ma co liczyć na taki raj na ziemi.

Rzućmy jednak okiem na tę sprawę z bliższej perspektywy. Gdyby rzecz dotyczyła kilku papierosów na dzień nikt nie musiałby się awanturować o miejsce do palenia w każdym budynku itd. Jednak przymus palenia niemal non stop sprawia, że palacz chce palić wszędzie gdzie jest, albo prawie wszędzie.

Ma prawo do tej swojej przyjemności? Może i ma. Cóż mnie obchodzi jego zdrowie i jego nałogi. Tylko, czy ja nie mam prawa siedzieć w restauracji bez ciągłego wdychania dymu? W tym miejscu jego prawo wchodzi w kolizję z moim. Jego wolność z moją.

W artykule, do którego tu się odwołuję, wskazuje się na fakt, iż restauracja to miejsce prywatne. Właściciel może sobie zastrzec kto może wchodzić, a kto nie. Państwo nie ma prawa interweniować i nakazać, by nie wolno było palić. To już naruszenie wolności obywatelskiej. Piękna argumentacja. 

Skoro zaś większość pali, to właściciele postawią na palących (co do tej pory robili) i nagle okaże się, że niepaląca mniejszość nie znajdzie dla siebie miejsca w żadnym lokalu w mieście. Idźmy dalej. Właściciel może napisać, że nie wpuszcza Murzynów, Żydów, czy kogo tam nie lubi. Nie? Przecież może. To jego lokal! Wolność. Dyskryminacja? Rasizm? Czyli jak to jest? Jednych można dyskryminować, a innych nie?

Wiem, że dopuszczam się chwytów erystycznych. Przecież mogę siedzieć nadal w zadymionym lokalu i to nie to samo, co karteczka, że określonych ludzi się nie wpuszcza. Kłopot w tym, że ja nie chcę. Czyż nie mam prawa do tej mojej małej przyjemności siedzenia w niezadymionym lokalu?

Jeszcze jedno. 

Do mojego domu nie muszę wpuszczać tych, których nie lubię. Jeśli otworzę w nim restaurację, to już do pewnego stopnia staje się przestrzenią publiczną. To kolejne ważne rozróżnienie, a jeśli tak, to obrońcy palenia też dopuszczają się erystycznych nadużyć.

Większe podatki – więcej pieniędzy na służbę zdrowia

Negatywny wpływ palenia na zdrowie został udowodniony wielokrotnie. Nie jest też mitem niekorzystny wpływ biernego palenia. Do tego wskazałem tu na mylenie przyjemności z nałogiem i bronienie tego ostatniego, co dla mnie też jest formą fanatyzmu.

Cóż mi z tego, że palacze w akcyzie płacą większe podatki, więc można w naiwności domniemywać, że bardziej dofinansowują służbę zdrowia. Czy człowiek skazany na bierne palenie i utratę przez to zdrowia znajdzie w tym argumencie jakąś pociechę? 

Bynajmniej. Większe fundusze na służbę zdrowia wcale nie przekładają się wprost na lepsze wyniki w leczeniu. Zwłaszcza w modelach, jak nasz krajowy, gdzie większość pożera biurokracja, a lekarze budują kolejne wille dzięki pracy na czterech etatach i traktowania pacjentów zgodnie z tytułem jednego z opowiadań Marka Hłaski „Następny do raju”.

Mój fanatyzm i rzucanie palenia

Nie ulega wątpliwości, że niektóre formy walki z paleniem papierosów można uznać za fanatyzm. Na pewno też łatwo tu o nadużycia prawne. Nie wszystko co pozornie jest robione dla naszego dobra, jest takim w istocie. Musimy być bardzo wrażliwi na możliwość nadużycia władzy i odwiercanie sobie przez nią kolejnych furtek do coraz ściślejszej kontroli naszego życia.

Jednak istnieje też zwykły zdrowy rozsadek, który podpowiada, że lepiej zażywać przyjemności w małych ilościach niż w dużych. To ostatecznie źle się kończy. Nałóg nie jest czymś czego warto bronić. Już dawno przestał być przyjemnością. Jeśli nie potrafimy tego kontrolować trzeba całkiem rzucić palenie.
Więc na końcu wracam do pytania postawionego w tytule. Czy prezentując takie poglądy i takie podejście do problemów tytoniowych naprawdę jestem fanatykiem?

Zobacz jak działają Tabletki Nicorix >>>